ائتلاف جهانی آموزش در ابتدای شیوع کرونا با هدف اجرائی‌شدنِ حداکثری برنامه جهانی‌‌سازی، به ویژه برنامه 2030، از سوی یونسکو راه‌اندازی شده و ذیل آن جمع زیادی از سازمان‌‌های اثرگذار جهانی، ابرشرکت‌‌های آی.سی.تی ، گستره وسیعی از شرکت‌‌های به اصطلاح مردم‌‌نهاد و ناسودبر، مراکز تبلیغاتی و رسانه‌‌ای، و مراکز اقتصادی مهم جهان به هم پیوسته‌‌اند تا این برنامه به بهترین شکل ممکن مُحقق شود. هدف اصلی این ائتلاف، پیش‌‌بُرد برنامه جهانی‌‌سازی با استفاده از ابزار آموزش رسمیِ عمومیِ کشورها است که در الگوی دولت-ملت‌‌های مدرن، پیشران تحولات اجتماعی در سطح گسترده محسوب می‌‌شود. البته این الگو در دهه‌‌های اخیر با گسترش اتصال به شبکه نیازمند تحولاتی بود که ائتلاف جهانی آموزش پیوند این دو حوزه را برای تحولات آتی جهان، هدف قرار داده ‌‌است.

بر همین اساس زیرساخت‌‌های فناورانه و پلتفرم‌‌های آموزش از راه دور، با پرچم «عدم توقّف آموزش » با سرعتی بالا در سراسر جهان امکان اتصال به شبکه را فراهم آورده و حجم گسترده‌‌ای از کلان‌‌ داده‌‌های آموزشی و نسلی را از مرزهای ملی خارج و در دسترس حکمرانان فراملّی قرار داده‌‌اند. در ادامه این فرآیند با اتصال همگانی جهانی به شبکه، سرریز حداکثری منابع مالی ملی به بازارهای جهانی، و حاکمیت مالکین پلتفرم‌‌ها و شرکت‌‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات، قدرتی عظیم برای نفی قرارداد اجتماعی ملّی و حاکمیت دولت‌‌های ملّی به نفع ایجاد قرارداد اجتماعی جهانی و حاکمیت ابرشرکت‌‌های چندملّیتی خواهد داشت.

گزارش حاضر در سه فصل به تحلیل سطوح شرکای ائتلاف، فرآیند اثرگذاری، پیامدهای ائتلاف و نهایتاً پیشنهادهای سیاستی مرتبط خواهد پرداخت. با توجه به قدرت عظیم و چندگانه شرکای ائتلاف، بدون شک، نگاهِ صرفِ حراست ملّی پاسخگو نخواهد بود و باید با نگاه فوق فعال فراملّی، در پی استفاده از تمام ظرفیت‌‌های منطقه‌‌ای و فراملّی باشیم. از این رو پیشنهادهای پایانی در دو سطح ملّی و فراملّی ارائه شده است.