فیسبوک متهم است که با استفاده از توافقنامههای محرمانه سعی دارد برای خود حریم امنی ایجاد کند و مانع از این شود که کارکنانش درباره شرایط کاری با «لئو وارادکار[۱]»، نخست‌وزیر سابق ایرلند، وارد بحث و گفتگو شوند. این کارکنان مدعی هستند فیسبوک به آن‌ها هشدار داده است که نمی‌توانند توافقنامه محرمانه (NDA)[۲] که با این شرکت امضا کرده‌اند را در گفتگو با لئو وارادکار، نقض کنند و هشدار داده است که هر گفتگویی در مورد کار، خارج از دفتر تخلف کاری تلقی خواهد شد.
آن دسته از کارکنان فیسبوک که در شرایط پیچیده دفتر دوبلین[۳] در ایرلند مجبور به کار می‌شوند، بیم آن را دارند که اگر با لئو وارادکار در مورد شرایط کاری خود صحبت کنند، اخراج شوند و شرکت به آن‌ها این تضمین را داده بود که برای انجام چنین امری مشکل قانونی وجود نخواهد داشت.
درحالی‌که بر اساس اطلاعات روزنامه گاردین[۴]، تعهدات فیسبوک در این زمینه بسیار جزئی بوده، این شرکت اعلام کرده است: «با گفتگوی کارکنان درباره امور کاری آن‌ها یا سایر اطلاعات در حوزه عمومی، هیچ مشکلی ندارد، اما آن‌ها نمی‌توانند اطلاعات «تعهدات قرارداد محرمانه» خود را در فضای غیر کاری عنوان کنند.»
در نامه‌ای که برای پیگیری این امر انجام شده بود، کارمندان از فیسبوک و کوالن[۵] (شرکت طرف قرارداد شخص ثالث که کارفرمای مستقیم آن‌ها است) کپی این تعهدات را درخواست کردند، اما پاسخی دریافت نکردند.
فونیکس لاو[۶]-یک شرکت حقوقی در شمال ایرلند- به نمایندگی از کارکنان، می‌گوید: «کارکنان از زمان امضای قرارداد -روز اول کار ایشان- کپی توافقنامههای محرمانه خود را ندیده‌اند.»
کارکنان چنین ادعا کردند: «فیسبوک از آن‌ها می‌خواهد که در پایان دوره آموزش مقدماتی، بدون ارائه نسخه‌هایی از اسناد یا توافق‌نامه‌ها، توافقنامه محرمانه را امضا کنند.» آن‌ها می‌گویند که 18 ژانویه، درست چند روز قبل از زمان ملاقات با وارادکار، به مدیران فیسبوک هشدار داده شد که هرگونه بحث و گفتگو درباره کار، خارج از دفتر فیسبوک، تخلف انضباطی تلقی خواهد شد.
فیسبوک گفته ازآنجاکه کارکنان مستقیماً در کوالن استخدام می‌شوند، هیچ مسئولیت مستقیمی در قبال ارتباطات ایشان ندارد. این شبکه اجتماعی طی بیانیه‌ای اعلام داشت: «فیسبوک براساس قانون موظف به محافظت از داده‌ها و اطلاعات کاربران است. انجام این وظیفه مستلزم این است که شرایط محرمانه برای حریم خصوصی و امنیتی فیسبوک طی قراردادهایی تأمین شود و کارفرمایان موظف‌اند این تعهدات را از کارمندان خود از طریق اسناد قانونی مثل توافقنامههای محرمانه، دوره‌های آموزشی یا روش‌هایی دیگری مطالبه نمایند.»
توافقنامههای محرمانه‌ای که کارمندان کوالن امضا کرده‌اند، کارفرمایشان کوالن آن را حفظ و تأمین میکند و فیسبوک هیچ توافقنامه محرمانه‌ای تحت این عناوین با کارکنانش ندارد.
فاکس گلاو[۷] (یک سازمان غیرانتفاعی حقوق بشر مستقر در لندن) بسیار تلاش میکند تا فناوری را در موضع پاسخگویی قرار دهد. این سازمان از کارکنان حمایت میکند. کوریکریدر[۸]، بنیان‌گذار فاکس گلاو گفت: «ما می‌توانیم بگوییم که این افراد حق صحبت در فضای عمومی را دارند. فیسبوک می‌دانست که آن‌ها نمی‌توانند وارد شوند و سعی میکند جلوی صحبت این افراد با نخست‌وزیر سابق را بگیرد.»
«هر کارمند کوالن به‌عنوان بخشی از روند استخدام، ایمیلی با محتوای توافقنامه محرمانه به همراه قرارداد کار خود را دریافت میکند. کوالن قبل از شروع کار، هر کارمند را ملزم میکند، امضای توافقنامه محرمانه را به همراه قرارداد کاری خود ایمیل نماید، به‌این‌ترتیب، هر کارمند همواره نسخه‌ای از توافقنامه محرمانه خود را دریافت میکند.
اگر کارمندی نسخه توافقنامه محرمانه‌اش را گم کند، تیم منابع انسانی نسخه‌ای از آن را تهیه میکند کوالن به کارمندان این حق را می‌دهد که بتوانند با نمایندگان عمومی ملاقات داشته باشند، اما کارکنان را تشویق میکند در رابطه با امور استخدامی ابتدا از طریق فرایندهای داخلی شرکت، سعی در حل مسئله داشته باشند.»
در ماه اکتبر، هنگامی‌که دفتر ایرلند به شرایط پیچیده کاری وارد می‌شد، فقط برخی کارمندان ویژه مجاز به ترک خانه خود بودند، به کارکنان فیسبوک که برای شرکت پیمانکاری CPL (یک شرکت تابعه کوالن) کار می‌کردند، گفته شد که آن‌ها در رده «کارمندان ویژه ارتباطات» قرار می‌گیرند و هنوز هم مجبور هستند در دفتر حضور داشته باشند. ولی به کارکنان محافظ اجازه داده می‌شود در خانه بمانند؛ درحالی‌که به کسانی که در خانه‌شان افراد آسیب‌پذیر داشتند چنین اختیاری داده نمی‌شد.
کارکنان فیسبوک درباره «فضای ترس» که در محل کار آن‌ها وجود دارد، مثل ایمنی از ویروس کووید19، با وارادکار صحبت کردند. آن‌ها گفتند: «به دلیل وجود فرهنگ پنهان‌کاری بیش‌ازحد و استفاده گسترده از توافقنامههای محرمانه، فیسبوک این موقعیت را یافته است که بتواند حقوق گردهمایی، آزادی بیان، دسترسی به نمایندگان وسوت‌زنی درباره شرایط ناامن کاری را نادیده بگیرد.»
ارزیابی‌های کیفی، با نگاهی بیش‌ازحد موشکافانه و غیرضروری در نحوه استفاده از زمان (مثل مدت استفاده از سرویس بهداشتی) و نظارت‌های دیگر در محل کار، فرهنگ شرم‌آوری را شکل داده است که برای کارکنان اضطراب بی‌مورد ایجاد میکند.
