مجلۀ Foreign Affairs در سال ۲۰۰۹ مقالۀ مهمی تحت عنوان «دیپ‌فیک‌ها و جنگ جدید اطلاعاتِ گمراه‌کننده: عصر آیندۀ ژئوپلیتیک پساحقیقت» به قلم دانیل سیترون و رابرت چسنی منتشر کرد. پاییز گذشته، من این فرصت را داشتم که میزبان دانیل سیترون در شورای روابط خارجی باشم تا بحثی درمورد تهدیدات علیه اطلاعات شخصی ما و راه‌هایی که اطلاعات نادرست از طریق آن‌ها دموکراسی، کرامت و امنیت ملی را تهدید کند داشته باشیم.

اگر اخیراً از هر نوع فناوری استفاده کرده‌اید، چه از طریق تلفن هوشمند، رسانه‌های اجتماعی، یک نرم‌افزار برای تناسب اندام، یا حتی یک بازیِ به‌ظاهر بی‌ضرر مانند Candy Crush، مقدار قابل‌توجهی از داده‌های محرمانۀ حریم خصوصی شما [توسط دیگران] گردآوری شده است. داده‌های محرمانه، از موقعیت مکانی شما گرفته تا زمانی که به خواب می‌روید تا اطلاعات دقیق‌تری مانند چرخۀ قاعدگی یا شرکای جنسی شما را در بر می‌گیرد و هر روز، این داده‌ها توسط دلالانِ داده، آشکار می‌شود و به اشخاص ثالث فروخته یا از آن‌ها خریداری می‌شود. فراتر از نقض حریم خصوصی ما، این تغییر کاربریِ داده‌های شخصی ما، امنیت ما را تضعیف می‌کند. تصاویر و سایر داده‌های شخصی را می‌توان به روش‌های غیرمجاز و گاهی تقلبی مورد استفاده قرار داد، همان‌طور که ممکن است درمورد عکس‌ها و ویدیوهای دیپ‌فیک هم رخ بدهد.

اگر این [توضیحات] باعث می‌شود که بخواهید همۀ دستگاه‌های خود را از پنجره بیرون بیندازید، [باید بگوییم که] احتمالاً به این سادگی نیست. جولیا آنگوین، روزنامه‌نگار و نویسندۀ کتاب «ملّتی در دام: تلاشی برای حفظ حریم خصوصی، امنیت و آزادی در یک جاسوسیِ مستمر[۱]»، تحقیق کرده است که آیا کسی می‌تواند بدون کناره‌گرفتنِ کامل از جامعه، حریم خصوصی اندکی داشته باشد یا نه. او تخمین می‌زند که حتی با خرید یک تلفن یکبارمصرف[۲]، رمزگذاری تماس‌های تلفنی، پیچیدن گوشی تلفن خود در فویل و حتی ایجاد هویت دوم، تنها در حدود ۵۰درصد می‌توان از خود محافظت کرد. حتی حذف یک برنامه و خارج‌شدن از آن هم نمی‌تواند از حریم خصوصی دیجیتال شما محافظت کند. ممکن است فکر کنید که داده‌های شما از بین رفته است، اما همچنان فروخته می‌شود و برای کسب درآمد از رفتار دیجیتالی شما تغییر کاربری داده می‌شود.

اگر اخیراً از هر نوع فناوری استفاده کرده‌اید، چه از طریق تلفن هوشمند، رسانه‌های اجتماعی، یک نرم‌افزار برای تناسب اندام، یا حتی یک بازیِ به‌ظاهر بی‌ضرر مانند Candy Crush، مقدار قابل‌توجهی از داده‌های محرمانۀ حریم خصوصی شما [توسط دیگران] گردآوری شده است. داده‌های محرمانه، از موقعیت مکانی شما گرفته تا زمانی که به خواب می‌روید تا اطلاعات دقیق‌تری مانند چرخۀ قاعدگی یا شرکای جنسی شما را در بر می‌گیرد و هر روز، این داده‌ها توسط دلالانِ داده، آشکار می‌شود و به اشخاص ثالث فروخته یا از آن‌ها خریداری می‌شود.

پروفسور سیترون در گفتگو با ما، استدلال اصلی کتاب جدید خود را اینگونه توضیح داد که تهدیدات علیه حریم خصوصی محرمانه (که به‌طور کلی تحت عنوان بدن ما، اطلاعات سلامتی، گرایش جنسی، شرکای جنسی، نزدیک‌ترین روابط، درونی‌ترین افکار و و دیگر موارد تعبیر می‌شود)، باعث می‌شود که انسان‌ها از حقوق آزادی بیان کامل، فرصت‌های برابر و هویت شخصی محروم بشوند، و به این ترتیب، حریم خصوصی محرمانه باید طبق قانون یک حق مدنی و انسانی تلقی شود.

سیترون هشدار داد که تهدیداتی که فناوری برای حریم خصوصی محرمانه ایجاد می‌کند فراتر از بیان فردی است و تهدیدی برای امنیت ملّی نیز هست. دیپ‌فیک‌ها، یا همان صداها یا ویدیوهای ضبط‌شدۀ جعلی که بسیار واقعی به نظر می‌آیند، می‌توانند نتایج یک انتخابات را تغییر دهند. تصور کنید که ویدئوی قانع‌کننده‌ای از رئیس‌جمهور بایدن منتشر شود که در حال اعتراف به تقلب و «دزدیدن» انتخابات ایالات متحده است و یا سخنرانی‌ای که به نحوی تغییر یافته تا به نظر شبیه اعلان جنگ باشد، در رسانه‌های اجتماعی منتشر شود.

با واقعی‌تر شدن دیپ‌فیک‌ها، دموکراسی و گفتمان دموکراتیک ما آسیب می‌بیند. سیترون خاطرنشان کرد که زنان، رنگین‌پوستان، جامعه LGBTQ+ و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر اغلب نقش «قناری‌های معدن زغال‌سنگ» را درمقابل تهدیدات دیجیتالی دارند که می‌تواند به جمعیت بزرگ‌تری نیز سرایت کند. در حال حاضر، حدود ۹۵درصد از دیپ‌فیک‌هایی که در اینترنت منتشر می‌شوند، چهره‌های زنانه هستند که روی پورنوگرافی قرار داده شده‌اند. این عمل نه تنها آسیب روانی زیادی به قربانیان وارد می‌کند، بلکه زنان را از عرصۀ آنلاین خارج می‌کند؛، همان‌طور که درمورد رعنا ایوب، روزنامه‌نگار هندی اتفاق افتاد که برای ساکت‌کردن گزارش‌هایش درمورد دولت مؤدی، چهره‌اش در یک ویدیوی مستهجن قرار داده شد و مورد آزار و اذیت اینترنتی و افشای اطلاعات شخصی[۳] قرار گرفت.

به گفته سیترون، پس از مورد دادگاه دابز[۴]، ریسک نقض حریم داده‌های خصوصی حتی خطرناک‌تر هم می‌شود. مثلاً داده‌های مرتبط با برنامه‌های پیگیری پریود، اطلاعات بهداشتی، و خدمات موقعیت مکانی می‌توانند توسط کارگزارانِ داده به مجریانِ قانون فروخته شود تا افراد بارداری که به‌دنبال سقط جنین هستند را تحت پیگرد قرار دهند. همان‌طور که الیزابت جو، پروفسور حقوق دانشگاه کالیفرنیا دیویس هشدار می‌دهد، «[دادگاه] دابز به ما یادآوری می‌کند که چقدر کنترل کمی بر خودِ دیجیتالمان داریم و تأکید می‌کند که چگونه حقوق دیجیتال همان حقوق تولیدمثل هم هستند.» جاسوسی دیجیتال از حیات باروری زنان احتمالاً بیشتر بر زنان رنگین‌پوست و زنانی که پشتوانۀ کمتری دارند تأثیر خواهد گذاشت.

در طول گفتگو با سیترون، چندین شرکت‌کننده پرسیدند که چه کاری می‌توان از نظر قانونی و یا شخصاً انجام داد تا از ما درمقابل خطرات دیپ‌فیک‌ها و سایر موارد نقض حریم خصوصی محرمانه محافظت بشود. سیترون پیشنهاد کرد که اصلاحاتی در بخش ۲۳۰ قانون نزاکت ارتباطات انجام بشود؛ این بخش از قانون، مصونیت گسترده‌ای را برای پلتفرم‌های فناوری در قبال محتوای پست‌شده توسط اشخاص ثالث (حتی محتوای تبعیض‌آمیز) قائل می‌شود، مگر اینکه پلتفرم به‌طور قابل‌توجهی به محتوا کمک کرده باشد.

سیترون در شهادت خود درمقابل کنگره تاکید کرد که نباید همۀ پلتفرم‌های موجود در اینترنت را بازیگرانی با حسن‌نیت در نظر گرفت. برخی از این پلتفرم‌ها که او آن‌ها را «سامری‌های بد» می‌خواند، مانند وب‌سایت‌های پورن انتقامی، باید از مصونیت کامل محتوایی که بخش ۲۳۰ ارائه می‌کند محروم شوند. چنین اصلاحاتی مکمل پیشنهادهایی است که پروفسور مری آن فرانک در تابستان گذشته در شورای روابط خارجی موردبحث قرار داد و در آن از گام‌هایی سخن گفت که شورای سیاست‌گذاری جنسیتی کاخ سفید با راه‌اندازی کارگروهی برای رسیدگی به آزار و اذیت و سوءاستفادۀ آنلاین برداشته است.

درنهایت، قاعده‌مند کردن توانایی شرکت‌های خصوصی برای جمع‌آوری انواع خاصی از داده‌ها، مانند داده‌های محرمانۀ حریم خصوصی، آسیب‌پذیری ما را دربرابر کاربردهای منفی آن کاهش می‌دهند. سیترون استدلال می‌کند که اگر حریم خصوصی محرمانه از نظر قانونی یک حق مدنی بود، شرکت‌ها به‌جای سودبردن از اطلاعات، موظف به محافظت از اطلاعات می‌شدند.

سیترون به‌طور کلی درمورد راه‌حل‌های حفظ حریم خصوصی که بر مسئولیت فردی تمرکز می‌کند، محتاط است، اما او بر قدرت فعال‌گرایی اذعان دارد تا از این راه پای مؤسسات به این مسئله کشانده و موجب محافظت آن‌ها از حق حفظ حریم خصوصی محرمانه بشود. سیترون در مثالی تأمل‌برانگیز از کتابش، مورد کره جنوبی را مطرح کرد که در آنجا همین چند سال پیش، زنان با فراگیریِ نصب دوربین مخفی در توالت‌های عمومی مواجه شدند که حریم خصوصی را نقض می‌کرد. پس از ماه‌ها تظاهرات -و آمدن صدها هزار نفر به خیابان‌ها- دولت کره جنوبی درنهایت به خواست مردم تن داد و واحد اطلاعات دیجیتالی جرائم جنسی را تشکیل داد تا به این مشکل رسیدگی کند.

سیترون قاطعانه بر این باور است که برای دفاع از حریم خصوصی در درازمدت به یک چارچوب قانونی نیاز است و باوجود تأکیدش بر اصلاح قانون، می‌گوید: «افراد می‌توانند کوه‌ها را جابه‌جا کنند» و ترغیب اخلاقی از جانب مردم می‌تواند شرکت‌ها را متقاعد کند تا از این اطلاعات محافظت کنند.