همان‌طور که در گزارش پیشین مطرح گردید، موضوع “بخش روسی اینترنت (RUnet)” بر اساس چارچوب نظری “همسوسازی فضای سایبر با مرزهای ملی”، که توسط میلتون مولر (2017) تدوین شده است، قابل بررسی و تحلیل است. در این چارچوب به جای جداسازی فنی و فیزیکی شبکه یک کشور از اینترنت، تلاش‌هایی برای همسوسازی نظارت و کنترل بر فضای سایبری با مرزهای ملی صورت گرفته است. از سوی دیگر، کشور چین نیز در زمینه اجرای ملی شدن اینترنت، تلاش‌های بسیاری نموده است تا ساختار اینترنت کشور را برخلاف دیگر کشورها، به یک شبکه داخلی ملی (اینترانت) تبدیل نماید. در ایران، شبکه ملی اطلاعات، زیرساخت فضای مجازی کشور بوده و بستری است امن، پیشرفته و متکی به جدیدترین فناوری‌های نوین و بومی، برای تحقق اهداف و ارزش‌های والای نظام جمهوری اسلامی ایران. موضوع حائز اهمیتِ دارابودن شبکه ارتباطی امن و فراخور نیازهای ملی، منحصر به کشورهای مذکور نبوده و در اغلب کشورها از جمله آمریکا، از زمان‌های گذشته با عناوینی متفاوت دنبال شده است. مثلاً در آلمان، طرح D21 پهن باند برای حمایت و گسترش جامعه اطلاعاتی برنامه‌‌ریزی شده، کانادا در سال 1993 طرحی را برای افزایش توسعه پهن باند و میزان اتصال شهروندان پایه‌‌ریزی کرده و استرالیا نیز شرایطی مشابه آمریکا داشته و در این زمینه سازمانی به نام NBN تأسیس کرد که متولی ارائه سرویس شبکه پهن باند ملی است.
بر اساس جستجوهای متعدد و منابع محدود منتشر شده درباره پدیده توسعه شبکه ملی در کشورها، ازآنجایی‌که مدل مفهومی یا معماری مشخصی برای RUnet وجود ندارد، ک از اقدامات قانون‌گذاری روسیه در این رابطه به زبان روسی یافت شد که اهم بندهای مطرح در آن نیز در بخشی از کتاب حاضر بیان شده است. در ابتدا پس از بیان دیدگاه‌های متفاوت کشورهای روسیه، چین و ایران درباره نوع بیان و تعریف آن‌ها در خصوص شبکه ملی، مدل مفهومی هر یک از کشورها ارائه گردیده است. سپس مؤلفه‌های مطلوبیت و ملاحظات طراحی کشورها و رویکرد آن‌ها در خصوص شبکه ملی تفضیل شد. در هر بخش به طور مجزا، بیانات کشورهای روسیه و چین درباره این پدیده، با رویکرد و خط‌مشی ج.ا.ا در رابطه با شبکه ملی اطلاعات مورد مقایسه قرار گرفته است.